4 Ağustos 2015 Salı

Anneannenin kaybı

İlk defa bir cenazeye baştan sona tanıklık etmek insanı bir tuhaf ediyormuş. 

Ben lisedeyken, dayım 36 , anneannem 58 yaşındayken , dayımı beyin kanamasından kaybetmiştik. 
O zaman dayım kocaman adamdı bana göre, şimdi dayımdan büyüğüm. 
Hayatıma uzun süre yoğun etkisi olmuştu bu olayın. 

Bayram , yılbaşı, annelergünü , tatiller, doğumgünleri her ne varsa eğlenip kutlanmaya dair, anneanne de dahil edilir, kimse sevinemez, mutlu olamaz, çiftetelli ağlanarak oynanır-dı. 
Boşandıktan sonra , oğlanı götürdüğüm pedagog anneannemin yükünü taşıdığımı söylemişti bir kaç kez konuşunca...

Öyleydi gerçekten, çocuğum yokken evlat acısını yürekten yaşamıştım , bir annenin ne kadar yandığına an be an tanıklık etmiştim. Dedemi 6 yaşında iken kaybetmiştim pek bir anım yoktu ama anneanneme hayatı zehir ettiğini , her anneanne ziyaretinde dinlediğimden , korkunç bir evliliğe bir kadının nasıl katlanabildiğini öğrenmiştim. Anneannemin acılarına saygı duyup, onun kaderi olduğunu kabul edip, vedalaşma ile ilgili de bir çalışma yapmıştık pedagogla. Kendi hayatıma döndürmeye çalışmıştı beni. Bana saçma gelmişti o zaman ama belki de iyi gelmiştir bilemedim. 

Boşandıktan sonra, bayram vs. benim için tatilden fazlası değildi, oğlan için de sadece tatil olsun istedim. Büyüklerimizi yeteri sıklıkla görüyorduk.  
Bu anneanne ziyaretlerinde, anneannem belki ex ile  ilerde barışırsınız alt mesajı verdiği anda durgunlaşıyordum; anneanne neden? demek istiyordum ama canım da istemiyor gibiydi kafa sallıyor çıkıyordum sonra  anneme söylüyordum, sen söyle , bana bunu söylemesin diye...Pek işe yaramıyordu anlaşılan. Daha az gitmeye başlamıştım. Annem çok bozuluyordu, bu konu yüzünden kavga ediyorduk sıkça. Sonunda bi daha asla bu konu hakkında konuşmayacağını hakkında bir posta konuşması yaptı ve konuşmadı. 

Üzülmedim öldüğüne gerçekten. İçim cız etti, cenazede ağladım , ama gerçekten de üzülmedim, Oğluna kavuştu işte dedim. Şimdi annemden bana doğru falsolar bekliyorum, sen zaten anneanneni sevmiyordun diye kafasında kurduğu sürüyle...Hazırım. 

2 yorum:

  1. Basın sagolsun. Bu dünya bir durak sadece, esas ve sonsuz aleme geçmek için uzunca beklediğimiz, (kimileri icin oldukca kisa) beklerken de turlu sınavlarla sinandigimiz...
    Rabbim rahmet eylesin inşallah.

    YanıtlaSil
  2. Allah rahmet eylesin...
    Hayatımız boyunca gördüğümüz hikayeleri bir şekilde taşıyoruz aslında omzumuzda. Bu bazen tecrübe oluyor insan için (olumlu yönde bir katkıdan bahsediyorum), bazense bir yük... Hiç atılamayan... Yada atmamıza vesile olabilecek birilerine rastlama fırsatı bulana kadar taşıyoruz (si şanslıymışsınız, pedagogun muhakkak faydası olmuştur diye tahmin ediyorum).

    YanıtlaSil